Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dagelijks leven

Het leven hier in LA ziet er compleet anders uit dan een paar weken geleden. In het altijd zo chaotische LA is het rustig. Ik heb het geluk dat ik op een mobile park woon, waardoor ik alles binnen handbereik heb. Normaal gesproken kwam ik ook al niet heel veel buiten het park, dus in die zin is er niet veel veranderd. Het verschil is dat we nu binnen moeten blijven en ik alleen het park af ga voor het doen van boodschappen. Ben dan wel zo slim om in een keer boodschappen voor twee weken te halen. Gepaste afstand tot anderen en je handen bij je houden, is iets waar we allemaal nog een beetje aan moeten wennen. De hug behoort tot het verleden. Laatst raakte ik per ongeluk een wat vieze tafel aan. Ik heb meteen mijn handen ontsmet met hygiënische doekjes die sinds corona een vaste plek in mijn handtas hebben gekregen. Mijn dochter werkt bij warenhuis JC Penny en is haar baan al kwijtgeraakt. Als de winkel de crisis overleeft, mag ze misschien weer komen werken. Voor nu hopen we dat er snel geld komt vanuit de overheid.

Gezondheid

Zeker in deze tijd probeer ik zo gezond mogelijk te leven. Dat is best moeilijk, ik zit veel en dan krijg je automatisch zin in lekkere dingen. Nu de gym is gesloten, ben ik begonnen met aerobics via YouTube. Het is geweldig dat dat kan en zo ben ik toch in beweging. Het leven is nu wel wat eenzamer geworden, maar ik heb niet het gevoel eenzaam te zijn. Mijn twee snoepjes van kleinkinderen mis ik enorm. We zien elkaar nog wel, ze komen langs en op afstand knuffelen we elkaar door het geven van handkusjes. Het is vreemd, maar het lijkt alsof de kinderen het snappen. Wat ik ook wel een beetje mis is mijn o zo belangrijke dagelijkse katjesdrop en hagelslag. Ik koop het altijd online bij een Nederlandse winkel in Michigan, maar die is door alle toestanden gesloten. Elke dag hagelslag op brood zit er helaas niet meer in. In mijn hart en smaak ben en blijf ik toch een Nederlandse.

Angst

Bezorgd ben ik wel. Corona is een onzichtbaar monster, het enige dat je kunt doen is goed opletten. De onzekere factor is tijd. Hoe lang gaat dit duren, een maand? Een paar maanden of misschien wel een jaar? Onze gouverneur heeft Californië al vroeg op slot gedaan. Daar ben ik blij om. De kinderen gaan niet meer naar school, krijgen thuis les en naar verwachting starten zij pas weer in september. Deze week kregen we de oproep om niet meer de straat op te gaan zonder mondkapje, maar deze zijn nergens meer te vinden. Dus kregen we er het advies bij om ze zelf thuis te naaien, dat ga ik nu proberen. Gelukkig lijkt het er op dat Trump de situatie iets serieuzer gaat nemen. Wat mij momenteel enorm stoort is dat hij totaal geen empathie toont naar zieke mensen of nabestaanden. Er overlijden zoveel mensen aan de gevolgen van corona en alles wat we van hem horen is hoe geweldig iedereen het doet. En dan roepen zijn mensen ook steeds: ‘Thanks for your great leadership’.

Positief

Positief aan de hele situatie is dat mensen onderling veel meer naar elkaar omkijken. We doneren massaal geld voor lokale ziekenhuizen, zodat zij beschermingsmiddelen voor hun personeel kunnen kopen en voor kinderen in nood. Vooral voor de kinderen is dat hard nodig. Velen hebben het thuis niet breed en leven op de lunch die ze op school krijgen. Met dit geld wordt ervoor gezorgd dat er ook thuis een goede maaltijd wordt gegeten. Er gaat ook veel geld naar laptops, zodat kinderen het thuisonderwijs kunnen volgen. Corona brengt ons op deze manier samen. Alles heeft een bedoeling of zoals ik altijd zeg ‘Unity of purpose’: we moeten het samen doen!