Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Thuis in Nederland
Mijn broer in Marokko is ziek. Toen corona uitbrak was ik net een paar weken bij hem. Het nieuws over de lockdown bereikte mij heel snel. Mijn zoon heeft direct een vlucht terug naar huis geregeld. Met het ticket op zak kon ik gelukkig met een buurman die terug naar Zweden moest in de auto mee naar de luchthaven. Taxi’s en bussen waren niet meer beschikbaar. Daar aangekomen trof ik een grote chaos aan, waarin ook ik een halve dag moest bivakkeren. Maar gelukkig, diezelfde nacht landde ik om twee uur op Schiphol en zag ik mijn zoon. Wat was ik blij.

Nu zitten we al maanden thuis. De eerste zeven weken waren heel stil. We kwamen nergens. Boodschappen werden voor ons verzorgd of heel af en toe ging mijn vrouw naar de supermarkt. Afgelopen week ging ik met de auto met haar mee. Ik bleef in de auto zitten en zag daar tot mijn grote verbazing veel mensen die zich weinig meer van de 1,5 meter aantrokken. Dat kan ik niet begrijpen. We moeten toch voorzichtig zijn met elkaar.

In de auto langs de kinderen en kleinkinderen
De kinderen en kleinkinderen komen regelmatig bij ons langs. Ze blijven voor het raam staan en zo praten we wat met elkaar. Ook ben ik een keer met mijn vrouw in de auto gestapt naar de kinderen toe. De kleinkinderen snapten er niets van: waarom blijven opa en oma in de auto zitten en komen ze niet binnen? Dat doen we dus niet meer.

Aan de ramadan doe ik niet mee, ik ben diabetespatiënt. Het Suikerfeest hebben we wel gevierd. Heel klein, zonder kinderen en kleinkinderen, maar we hadden we allemaal lekkere dingen.

Ik mis het les geven op scholen
Wat ik vooral mis zijn mijn dagelijkse dingen: naar de fitness, bibliotheek en geef ik via stichting De Emigratie Generatie met een groep migranten ouderen les op lagere scholen in Utrecht. Dat is ontzettend leuk. Er zijn veel kinderen die meer aandacht nodig hebben en dat bieden wij. We gaan dan de klaslokalen in en vertellen over ons leven, over vroeger, hoe we naar Nederland zijn gekomen en waarom we zijn gekomen en hoe ons leven eruitziet. We brengen hen wederzijds respect bij, praten met de kinderen en stimuleren hen te leren. Als ik zie dat de kinderen blij zijn, dan word ik daar ook blij van. Deze lessen zijn echt hard nodig.

Ook ben ik actief betrokken in onze wijk bij de buurtvaders. Met zijn drieën gaan we de wijk in en praten met de jongeren. Helaas gaat dat nu ook niet door. Ik heb het gevoel dat het op dit moment wat rustiger op straat is, maar of wij worden gemist op straat weet ik eigenlijk niet. Als alles weer opstart, kom ik daar snel achter.

Als alles voorbij is, ga ik …
Doordat ik veel weg ben, kijk ik maar weinig tv. Ik volg het nieuws, vooral onze lokale nieuwszender zodat ik goed op de hoogte ben wat er om mij heen gebeurt. Natuurlijk hoop ik dat corona snel verdwijnt, maar ik weet het niet. Eerst een vaccin of medicijn. Door mijn diabetes zal ik moeten blijven uitkijken tot het moment dat alles weer als het oude is. En als alles voorbij is, ga ik als gelijk naar de sportschool: bewegen op de apparaten, douchen en even de sauna in. Ik kijk er naar uit!

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Het gaat fantastisch. We mankeren niets en zitten heerlijk in het zonnetje. In de flat waar we wonen, hebben we werk zat. Er zijn altijd wel mensen die een beetje hulp kunnen gebruiken. Dat regelen we met elkaar en loopt goed. Deze week hebben we ook met een mannetje of tien de tuin gedaan. Nee, wij vervelen ons totaal niet. ’s Morgens lekker wandelen in de duinen, daarna koffie, lunch en dan weer het zonnetje in. Heerlijk, lekker rustig zo.

Natuurlijk vind ik het erg jammer dat dit allemaal gebeurd. Kijk als je hulpbehoevend bent of je moet een keer naar de dokter of het ziekenhuis, dan is dat echt geen pretje. Maar als je gezond bent, je houdt je fit en leeft gezond, dan gaat dat alles grotendeels aan je voorbij.

Op de toekomst voorbereid zijn
Die mondkapjes, die waren er niet. De ziekenhuizen kregen ze, maar de verpleeghuizen niet. Het leek daar wel het voetvolk. De directeur van een verzorgingshuis is verantwoordelijk voor het inkopen van de beschermende middelen, maar ook hij heeft er gewoon niet bij stilgestaan hoe belangrijk dit was. Laatst hoorde ik een ziekenhuisverpleegster zeggen: ‘De echte helden werken zonder bescherming in het verpleeghuis.’ Ik geef haar groot gelijk. Het is inmiddels niet meer alleen de jonge vrouw die op haar toekomst voorbereid moet zijn, het zieken- en bejaardenhuis ook.

Tweede golf
Het is niet te hopen dat er een tweede golf komt, maar de regering heeft al geld klaargelegd. Twee derde gaat naar de horeca. Soms lijkt het wel of het allemaal horeca is, dan hoor je ze zeggen: ‘Er is geen terrasje open.’ Maar er zijn zoveel meer dingen die je buiten een terrasje kunt doen. Natuurlijk vind ik het ook lekker daar te zitten, maar ik mis het niet. Dat biertje of borreltje kan ik ook thuis wel drinken. Lekker gezellig met een blokje kaas erbij.

Natuurlijk begrijp ik dat de horeca het moeilijk heeft, maar er zijn buiten de horeca een heleboel andere dingen die geregeld moeten worden. Als je een huis hebt en je hele hebben en houwen is daarop gebaseerd en je werk is nu weggevallen, dan word je daar niet vrolijk van. Wij ouderen hebben het nu makkelijk. Ons inkomen gaat gewoon door en ook het vakantiegeld wordt gestort.

Vliegen
Ik zeg wel eens tegen mijn vrouw: ‘Wat zullen de mensen in Zwanenburg nu lekker slapen, die willen die dingen niet meer terug de lucht in hebben.’ Mijn vrouw mag voor haar gezondheid niet meer vliegen, daardoor heb ik ook al een hele tijd niet meer in een vliegtuig gezeten, maar anders zouden we er ook nog steeds gebruik van hebben gemaakt. De lucht is nu zo veel schoner. Als we op de toppen van de duinen staan en over zee kijken, dan zien we zoveel meer dan de afgelopen jaren. Eigenlijk is het net als vroeger. Toen ik jong was hadden we een sterrenkijker en gingen we speciaal naar de achterhoek op vakantie, omdat daar nog schone lucht was. Je zegt als ouwe lul wel eens: Jaaaa, vroeger …, maar de laatste drie maanden hebben we gewoon 30 jaar terug in de tijd geleefd, zo stil was het. Heerlijk. Maar ik hoop niet dat het al te lang zo blijft, want de economie moet weer groeien. Alles moet worden terugbetaald, dus iedereen moet weer aan het werk. Over een maand of twee, drie is iedereen het vergeten en gaan we weer door zoals het altijd was.

Met elkaar het boetekleed aantrekken
De afgelopen jaren heeft de Nederlandse regering alles uitgeperst en op een minimum gezet, we zijn teveel afhankelijk van China geworden. We hebben alles uitgebeend en niet goed omgekeken naar een ander. Daar heeft corona niets mee te maken, het is een samenhang. Je ziet dat het nu allemaal in elkaar past. We zijn de menselijke maat uit het oog verloren. Als we nu met zijn allen het boetekleed eens aantrekken en zeggen dat we het niet goed hebben gedaan en dat het vanaf nu anders moet, dan kunnen we er met elkaar veel beter uitkomen. We hebben de mens ondergeschikt gemaakt aan het budget en dat had nooit mogen gebeuren. We hadden een streep moeten zetten: tot hier en niet verder!

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

In maart interviewden we Cor (86), zie het verhaal onderaan. In deze update vertelt Cor hoe het nu met hem gaat. 

Alles is redelijk, het gaat goed. Vorig weekend is zo’n beetje mijn hele familie weer langs geweest. Normaal kwam alleen mijn schoondochter binnen en had ik de rest aan de deur, maar nu zijn ze allemaal binnen geweest. Je maakt hetzelfde praatje, maar dit is toch prettiger.

Die demonstratie maakte me witheet
Die demonstranten in Amsterdam laatst, daar word je toch witheet van? Ik snap die mensen niet, zijn ze nu echt zo dom? We zullen er maar het beste van hopen. We weten ook nog maar zo weinig over corona. De een zegt zus en de ander zo, je hoort veel verschillende berichten. Op tv kijk ik er niet meer naar, alleen als het soms voorbij komt.

Contributie shantykoor
Het shantykoor heeft laten weten in september weer van start te gaan. Zelf zie ik ons voor het nieuwe jaar nog niet zingen. Neeeeeee, we zitten allemaal in de gevarengroep. Dat is de ellende. Vooral die gezelligheid na het zingen van tien tot elf, dat we met een groepje nog even wat drinken, dat mis ik.

Ik moet nu ook wel lachen om het mijn koorleden. Kijk elk half jaar betaal ik de contributie. Nu zijn er mensen die de contributie hebben achtergehouden, die betalen niet want ze zingen niet. Maar het koor heeft ook vaste uitgaven. De afspraak is nu: we betalen allemaal en aan het eind van de rit krijgen we teruggestort wat er over is. Maar dat is ook niet goed, nee dan zijn er ook weer mensen die zeggen: ‘We hebben zo’n aardige dirigent, die moeten we blijven betalen en als er geld over is, dan vieren we daar wel een feestje van.’ Er is altijd wat.

Er is altijd wat met geld
Ja, het is altijd wat met geld. Een paar jaar geleden heb ik meegemaakt dat de koffieprijs werd verhoogd met 5 cent naar 45 cent. Dat was het een gezeik. Dat is toch erg? Ik denk dat het echt iets is voor oude mensen, jonge mensen hebben dat volgens mij niet.

Tandarts
Een paar weken geleden heb ik wat veel pech gehad in een week. Droger kapot, afzuigkap kapot en mijn gebit in tweeën. De droger en afzuigkap zijn vervangen en mijn gebit is geplakt. Komende week moet ik toch naar de tandarts. Gelukkig mag je weer met zijn tweeën uit een ander huishouden de auto in. Die 400 euro boete had ik niet graag als aandenken aan deze periode willen hebben 🙂

Dagelijks leven
Wat we nu meemaken, heb ik allemaal al een keer meegemaakt. Toen ik zes jaar oud was begon de oorlog en gingen we hamsteren. Nu, 80 jaar later, is er in de mens niets veranderd. Ze zijn nog steeds hebberig en hamsteren alles wat er is, tenminste zij die het geld daarvoor hebben. Het grote verschil is dat er tijdens de oorlog niet veel was. Wij hadden mensen in huis en toen mijn moeder even weg was, kwam er familie die bij ons in het portiek woonden langs. Terwijl de een ons aan de praat hield, opende de ander de kast en nam aardappels weg.

Eenzaam
Ik ben altijd goed geweest voor anderen en dat krijg ik nu terug. Mijn buurvrouw kwam gisteren een doosje aardbeien brengen en ik gaf haar een kop soep mee naar huis. Mijn kinderen en kleinkinderen doen heel veel voor mij en ik kook graag voor hen. Het is nu stil op straat en ik zie amper nog ouderen langs mijn huis lopen.

Gelukkig heb ik veel contacten, krijg veel sms-jes en word veel gebeld. Ik ben zeker niet eenzaam. Soms denk ik: Mensen die dat wel zijn, hebben misschien ook niet veel mensen in hun leven thuis uitgenodigd, maar deden altijd alles buitenshuis. Er is nu veel te doen over de mensen in de tehuizen, dan denk ik wel even: Maar ik zit al een paar weken alleen thuis.

Bang
Ik ben niet bang dat ik corona krijg, ik leef netjes en houd me aan de normen. Als je oud bent is het nu gewoon niet verstandig om naar buiten te gaan, dus dat doe ik niet. Maar mijn kinderen en kleinkinderen houden mij ook goed in de gaten en van hen mag ik absoluut niet naar buiten.

Afhankelijk
Wat ik echt niet leuk vind is de afhankelijkheid. Vroeger kwam mijn kleinzoon mij iedere vrijdagmiddag halen voor het doen van de boodschappen. Ik scharrelde dan zelf langs de schappen en nam altijd wat extra’s mee. Nu haalt hij de boodschappen, heel lief natuurlijk, maar neemt exact dat mee wat op het lijstje staat en dat is niet altijd van het merk dat ik altijd koop. Het is nu telkens afwachten wat er in de boodschappentas zit, maar om in ieder geval zeker te weten dat ik iedere maand over het juiste puzzelboekje beschik, heb ik uit voorzorg een abonnement genomen.

Tenslotte
Vrees niet, alles zal goedkomen. Zodra er iets in de wereld gebeurt, heb je allemaal hotemetoten die er iets over weten en over willen zeggen en dan spreken ze elkaar soms ook nog tegen. Dat is vervelend. Mijn advies: zet de TV uit.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Mijn balkon is net een tuin
Ik ben natuurlijk niet in orde: loop met een rollator, heb erge artrose en veel last van mijn botten en gewrichten. Daarnaast ben ik ook nog eens snel moe en kortademig. Maar als je 81 bent dan gaat het allemaal niet meer zo goed en soepel, dan kan je dat verwachten. Dit heeft allemaal niets met corona te maken en daarvan heb ik geen last.

Mijn kleine appartementje met uitzicht op zee en de duinen is heerlijk, vooral ook omdat ik een enorme zonaanbidster ben. Nu ik vrijwel niet naar buiten ga, zit ik de hele dag in mijn badpak op het balkon. Dat balkon heb ik ingericht met bloemen en planten. Mijn buurman zei gisteren nog: ‘Dat balkon van jou is geen balkon, dat is een tuin.’ Tja, als je het plafond, de muren en alle sponningen vol hangt met planten en bloemen, dan wordt het vanzelf een tuin. Ik amuseer me daarmee.

Dagprogramma maken
Erica Terpstra woont bij mij in de straat en haar hoorde ik zeggen: ‘Je moet iedere ochtend opstaan en een programma maken met dingen die je die dag wilt doen.’ Daar heeft ze helemaal gelijk in. Iedere dag bij het opstaan bedenk ik wat ik ga doen: daar een lamp indraaien, dat verven, dat even onder handen nemen. Dat zijn dan de taken van de dag. Hierdoor heb ik nu zelf de keuken geschilderd. Dat was een hele klus en gaat me echt boven mijn macht, maar het is me gelukt. Ondanks dat het mij veel pijn heeft gekost, ben ik er trots op.

Eens per week ga ik op stap
Eens in de week heb ik twee uur huishoudelijke hulp. Dat is echt heel weinig. Ze doet de vloeren, de ramen, wc en badkamer. Dat zijn de dingen die ik echt niet kan. De rest van de week doe ik zelf een beetje bijflodderen en in je eentje maak je echt niet veel vuil. Een keer per week ga ik naar buiten, dat betekent dat ik me helemaal opmaak, mijn haren kap en me mooi aankleed. Daar ben ik een uur mee bezig. Daarna ga ik met de auto naar een klein marktje, rijdt door naar de Aldi voor de weekboodschappen en rijdt nog een rondje langs de bollenvelden of het Westland. Onderweg koop ik langs de weg bloemen en planten.

Verder heb ik niet veel zin meer om naar buiten te gaan. Het gevolg daarvan is wel dat ik te weinig beweeg. Voorheen deed ik iedere ochtend mee aan ochtendgym en fietste ik op de hometrainer. Nu ben ik de hele dag erg moe en heb ik daar weinig zin in. Maar als er een mogelijkheid komt dat ik weer kan reizen, dan heb ik je kans dat ik weer ga gymen en fietsen, want voor reizen doe ik alles.

Verslaafd aan reizen
Dat reizen mis ik nu verschrikkelijk. Het idee dat ik komende zomer niet op vakantie ga, maakt me gek. Dat stop ik weg. Iedere keer moet ik die knop weer omdraaien. Ik kan zo ziek niet zijn of ik probeer tussen twee operaties en het verpleeghuis voor herstel door te reizen. Reizen is een dure ziekte en daar ben ik verslaafd aan.

Erica op Reis ben ik ook helemaal gek op. Ze doet het zo goed. Ze is net zo dik als ik en daar ben ik blij mee. Je hoort haar nooit mauwen dat het niet goed gaat. Het geeft de burger moed dat andere mensen die dik zijn toch ook nog allerlei leuke dingen doen, die jij ook kunt doen.

Maar dan komende zomer, daar moet ik maar even niet over nadenken. Ik ben geen mens om in een auto te gaan zitten en naar een hotelletje in Drenthe te reizen. Hè, getverdemme nee, daar ben ik echt het mens niet voor. Gelukkig is mijn huisje ook mijn vakantieplekje.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Mijn vrijwilligerswerk is afgerond
Twintig jaar geleden, toen ik hoorde dat ik diabetespatiënt ben, besloot ik cursussen te volgen en vrijwilliger te worden bij de diabetesvereniging. Ik ging overal naartoe om voorlichting te geven en de mensen op suikerziekte te prikken. Begin dit jaar ben ik hier abrupt mee gestopt. Ook mijn andere vrijwilligerswerk bij een verzorgingshuis heb ik spontaan afgezegd en toen kwam het bericht over de intelligente lockdown. Het kwam als een verrassing, maar het is fijn dat ik al mijn vrijwilligerswerk voor die tijd heb opgezegd en afgerond.

Altijd maar in de weer
Onze jongens hebben hier niet ver vandaan een computerbedrijf. Sinds mijn man met vervroegd pensioen is, verzorgd hij voor hen de administratie. Ik met mijn vrijwilligerswerk en hij altijd in de weer voor de jongens: we waren nooit thuis. Dat is nu wel anders. Onze kinderen zijn heel streng, ze houden ons goed in gaten. Mijn man mag zelfs geen brood halen. Af en toe gaan we toch even naar de Albert Heijn. En ’s morgens, als het nog rustig is op straat, maak ik een ochtendwandeling.

Afgelopen zondag hebben we het Suikerfeest gevierd. De kinderen en kleinkinderen waren er. Het is jammer dat je elkaar niet even beet kunt pakken. Tegen mijn kleinzoon zei ik: ‘Keer je maar om, dan geeft oma je een kus op de billen J’

Tijd om met elkaar te praten
Nu we plots thuis zitten, komen we erachter dat dat ook fijn is. Normaal hebben we maar weinig om met elkaar te praten, nu hebben we alle tijd om met elkaar te praten. Mijn man houdt erg van politiek en sport. Ik vraag hem hier alles over en hij beantwoordt met veel geduld al mijn vragen. Zelf ben ik erg van de natuur en breng heel wat uren in de tuin door. Nu ben ik de schuur aan het opruimen, maar af en toe ga ik ook heel stil zitten en lees ik een boek. Als ik eenmaal ga lezen, dan kan mijn man mij roepen, maar ik hoor het echt niet. Ik ga er helemaal in op.

De hulp hebben we afgezegd. Ons huis is nu schoner dan toen we nog een hulp hadden. De hulp zei ook wel eens: ‘Wat moet ik hier doen? Alles is opgeruimd en netjes.’ Wij maken gewoon altijd alles goed schoon. Ik denk dat dat de oudere generatie is.

Alleen zijn
Als je nu alleen bent, is het moeilijk. Veel moeilijker dan wanneer je samen bent. Al heb je een meningsverschil, je kunt met elkaar praten. Als ik nu een advies moet geven aan de mensen dan zeg ik: Wees geduldig, neem tijd voor het gebed en daarbij maakt het geloof niet uit. Zolang je dingen nog zelf kan doen, doe het. Wees niet ondankbaar of boos, zeg dankjewel en kijk eens naar wat je allemaal hebt gehad en vergelijk dat met wat je allemaal niet hebt gehad: je zult zien dat je veel meer wel hebt gehad, dan niet. Zo zie ik mijn leven en zo ga ik met mijn gedachten om. Als je dankbaar bent, dan helpt dat een heleboel. Zeker ook in deze tijd!

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Ze hebben een wakend oog over mij
Kijk, ik heb ervoor gekozen in een woongroep te gaan zitten. Het is een vrij grote groep met tien huishoudens. We hebben allemaal ons eigen huis, maar ook een gezamenlijke ruimte met keukenblok, wasmachine, gezellig zitje en een prachtige tuin. Dat is leuk. Wonen in een groep met alleen maar ouderen zag ik niet zitten, die mensen worden alleen maar ouder en chagrijniger. In mijn groep is de jongste vijf maanden en ikzelf ben verreweg de oudste met 94 jaar. Zo zit de maatschappij ook in elkaar. Ze hebben een wakend oog over mij. Zeker nu ben ik hier veel beter af dan in een verzorgingshuis. Naast onze woongroep zijn er nog negen andere groepen. We kennen elkaar allemaal.

Normaal gesproken aten we af en toe gezamenlijk, maar met ruim tien man aan tafel, is de afstand tot elkaar maar 20 cm. Gelukkig hebben we een alternatief: de tuin. Die is ruim genoeg en daar kan je gemakkelijk op 1,5 meter van elkaar zitten. Bovendien grenst hij ana de gezamenlijke ruimte wat ook nog eens heel praktisch is. De verjaardagen vieren we hier ook en dadelijk met Pinksteren zijn we er ook met zijn allen te vinden.

De oorlog duurde voor mij 10 jaar
De oorlog heeft voor mij tien jaar geduurd. Ik was 14 toen hij uitbrak. In 1945 werd Nederland bevrijd, maar in 1946 ben ik voor drie jaar uitgezonden naar Indonesië. 24 was ik toen de oorlog voor mij echt voorbij was. Nu ben ik veteraan.

We zitten hier met drie stokouderen. Rond 4 & 5 mei hebben we alle drie ons oorlogsverhaal verteld aan de kinderen. Dat was mooi. Er wordt sowieso veel aan mij gevraagd over vroeger, dan vragen ze: ‘Hoe ging dat en hoe was dat toen?’ Misschien hebben we daar nu in deze tijd nog wel meer gesprekken over. Ze zijn zich er vast ook van bewust dat ik niet zo goed loop, en denken: ‘Laat ik hem nog wat dingen vragen, voordat hij de pijp uit is.’

Op 4 mei hebben we bij mij thuis tv gekeken en bij de vlag twee minuten herdacht. In ons eigen blad stonden allemaal interviews over vrijheid. Het was dit jaar toch wel bijzonder, meer dan ik vooraf had gedacht.

Voorkomen is beter dan genezen
Het lijkt mij beter als de overheid de teugels nog niet te veel laat vieren. Voorkomen is beter dan genezen en dat is ook in mijn eigen belang. Ik moet voorkomen dat ik het virus krijg.

Op 1 juni gaan de bussen weer volgens dienstregeling rijden, maar dan moet je een mondkapje voor. Dat zie ik mijzelf nog niet doen. De afgelopen negen weken ben ik nergens geweest. De boodschappen worden door de buren gehaald. Twee keer per week gooi ik mijn boodschappenbriefje en pinpas bij een van hen in de brievenbus. Af en toe komt mijn dochter langs, maar we blijven op afstand van elkaar. Inmiddels zijn de kappers ook weer open, binnenkort moet ik naar hen toe. Ik heb het geluk dat ze hier tegenover zitten, dus met mijn haar komt het wel goed!

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Nog nooit meegemaakt
Het is verschrikkelijk doodsaai. Noch op tv, noch ergens anders is er iets aangenaams. Ik krijg volop bezoek, ik mag niet mopperen. Maar ook de andere ouderen, van wat ik hoor en die ik spreek, de buren enzo, die vinden het maar helemaal niets. Ze mopperen ook, omdat ze de kinderen niet kunnen zien. We wonen hier in een gesloten gemeenschap. Dat wil zeggen wij zijn wel helemaal vrij, maar beneden is er ziekenverpleging en dat is dan soms toch weer even iets anders dan hier in de gangen lopen. Daar is het strenger. Maar het is hier heel geriefelijk we hebben een mooi uitzicht.

Die corona is ineens aan komen aanwaaien en niemand is daar bedacht op geweest. Ik heb het in mijn leven nog nooit zo meegemaakt. En ik heb heel wat meegemaakt. In 1920 ben ik geboren en toen was het ook niet allemaal even goed.

Teveel kookprogramma’s
Ik heb behoefte aan een beetje een goed debat met elkaar op tv, net als vroeger waarin de een echt tegen de ander sprak. Nu is het soms helemaal geen debat meer, telkens hetzelfde liedje en ze geven elkaar allemaal gelijk. En ik zou ook graag mooie muziek en interessante koormuziek willen horen. En voor de avond wil ik wel een goede film. Nu zijn er vooral volop kookprogramma’s te zien. Teveel.

Ik kan niet meer lezen, mijn zicht is heel erg slecht, daarom volg ik hoofdzakelijk de radio. Zo blijf ik een beetje op de hoogte en leef ik mee. Dat vind ik belangrijk.

Hier in huis is nu verder niets te doen, geen bingo ofzo. We zijn allemaal op elkaar aangewezen, maar we zoeken elkaar niet op, want we mogen niet met elkaar praten. Ik heb wel contact met de buren hiernaast en daarnaast. Maar het is wel zo dat de een voor de ander in zijn eigen huis blijft. Beneden op de ziekenafdeling zijn er ziek en overleden.

Binnen blijven voor je veiligheid
Om de zoveel jaar komt er altijd een wereldramp. Dat is gewoon zo. We kunnen niets voorzien, het staat niet in de sterren geschreven hoor. We doen het er maar mee. Ik hoop dat hier nog alles goed blijft gaan. Als er ineens een oploop is van het volk, dan zijn ze zo besmet. Dat zie je overal.

Voor onze veiligheid zijn al die regels noodzakelijk. En worden we ziek, dan zijn we niet zomaar ziek, dan zijn we goed ziek. Toen we van de Duitsers thuis moeten blijven, was het ook voor de veiligheid. Deed je dat niet, dan was het helemaal erg. Nu hebben we genoeg te eten, maar in de oorlog hadden we niets. Dat is iets heel anders, dat je met een half broodje een hele week moet doen.

Vooral de jeugd die heeft lak aan de regels of het dringt niet goed tot ze door. Ik zal niet zeggen dat elke jeugdige zo is. De consequenties dringen niet door. Ze weten niet wat ziek zijn is. Het is onbedachtzaamheid. Van alle jeugd is dat altijd gezegd. De jeugd wil eruit springen. Maar corona kan iedereen overkomen. Net als met de surfers, het waren ervaren surfers en toch zijn ze helemaal tenietgegaan. Het kan iedereen gebeuren.

Toespraak koning Willem-Alexander
De toespraak van de koning over zijn overgrootmoeder is van zijn kant bekeken. Koningin Wilhelmina zat toen helemaal in Engeland. En ze wisten niet wat recht was of wat krom. Het was door het volk alleen maar schelden op de koningin, want: zij heeft ons verlaten. Tien jaar was ze toen haar vader stierf en ze werd opgevoed door haar moeder koningin Emma. Wilhelmina heeft alles meegemaakt en Emma heeft goed voor haar gezorgd. Zij heeft haar verteld over wat er allemaal bij het koningschap komt kijken. En daar heeft Wilhelmina zich strikt aan gehouden.

Onze koning is haar achterkleinzoon, maar de oorlogsjaren was een hele andere periode dan nu. De koning zelf is altijd vrij geweest. Wilhelmina was nooit vrij, tenzij ze op een paard zat en langs het strand ging. Dan was ze vrij. Als de koning een jaar of 80 is en deze toespraak dan houdt, zou hij het anders verwoorden. Je moet het in een tijdbestek zien, toen er een hele andere mores was. Het was helemaal anders. Daar heb ik verder niets over gelezen of gehoord. De mensen vonden het prachtig dat de koning dat nu zei over zijn grootmoeder. Als je wat ouder bent, zoals ik, bekijk je dat weer anders.

Ik geloof in de natuur
Ik geloof niet, dat is voorbij. Want ik ben tot de conclusie gekomen dat alles uit de natuur ontstaat. Want kijk de wereld bestaat al zoveel duizenden jaren en er is nooit wat veranderd. En alles komt weer op hetzelfde terecht. Als er een God zou bestaan, waarom zou hij dan niet veel eerder de geneesmiddelen hebben. God heeft zich helemaal teruggetrokken en de aarde laten aanmodderen. Ik geloof in de natuur en dat alles zijn beloop zal hebben. En dan denk ik hoe ben je ooit zo dom geweest, dat je jezelf niet kon vinden met de natuur. Het is de natuur die alles regelt.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Gezondheidsproblemen in tijden van corona
Mijn man is helaas wegens slokdarmproblemen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Dat is natuurlijk al nooit leuk, maar nu in deze tijd is het ook nog eens anders in het ziekenhuis. Er mag maar een persoon per dag bij een patiënt op bezoek. Omdat ik niet zo ver kan lopen, zit ik in een rolstoel en mocht ik een begeleidster meenemen. De ingreep aan zijn slokdarm heeft iets geholpen. We hopen dat hij binnenkort weer behandeld wordt, maar voorlopig is onze afspraak in het ziekenhuis afgezegd wegens corona. Naar omstandigheden gaat het nu goed met mijn man. We houden positieve moed.

Behalve dat de afspraak van mijn man in het ziekenhuis niet doorging vanwege corona, hebben wij er niet veel mee te maken. We hebben ook niet aan carnaval meegedaan. Daarbij moet ik ook eerlijk zeggen: we blijven voornamelijk thuis. Daar word ik wel een beetje achterlijk van, want je mist je sociale contacten. Dat we een grote tuin hebben waar we veel kunnen doen is leuk en aardig, maar op een gegeven moment houdt het ook daar op.

Als corona voorbij is
Mijn zoon heeft een tattooshop. Hij heeft het flink voor zijn kiezen gekregen. Ruim zes/ zeven weken dicht betekent direct: geen inkomen. Inmiddels is hij weer begonnen, maar heel beperkt. Niet meer dan twee klanten per dag. De uitvoering van zijn werk gaat onder strikte voorwaarden. Dat schiet niet echt op en is platgezegd gewoon k*t.

Zodra corona voorbij is willen we met onze zoon en zijn vriendin op vakantie naar Lanzarote. Dat stond al in de planning, maar kan nu niet doorgaan. Wie weet volgend jaar. Dat we moeten vliegen is niet anders, als je er naartoe wilt dan zal je wel moeten vliegen, Natuurlijk kan je zeggen: Je kunt toch ook in eigen land vakantie houden? Maar dat doen we nu al op de camping 20 km verderop.

Tijdsbesteding
Mijn twee andere kinderen zie ik nu niet. De jongste heeft Parkinson, al 15 jaar, dus is het wegens mogelijke besmetting beter als we niet bij elkaar op bezoek gaan. Mijn oudste werkt met dak- en thuislozen. Via de telefoon hebben we veel contact. We appen en beeldbellen. Zo zie ik ze gelukkig toch elke dag.

Ik probeer er het beste van te maken en ben veel in de tuin te vinden. Anderen zou ik dit ook willen adviseren te doen of lees eens een boek waar je anders niet aan toe kwam. Maar het belangrijkste is: ga zo veel als mogelijk naar buiten.

Soms vraag ik me af: We zijn zover met de technische dingen, hoe komt het dat we dit niet de baas kunnen zijn? Als ze zover zijn dat er een vaccin is dat effect heeft, dan ben ik de eerste die hem neemt. Onderhand zal ik dan wel 80 zijn. Ik hoop echt dat ze dan zover zijn.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Mondkapjes naaien
Al jaren brei ik truien die verkocht worden en waarvan de opbrengst naar het Rode Kruis gaat. Naast puzzelen, wandelen en fietsen, doe ik dat graag. Afgelopen week stond er in de krant een patroon van een mondkapje, dus ik ben gaan naaien. Het is heel simpel: je neemt een paar laagjes stof, liefst van flexibel katoen, elastiek aan de zijkant, beetje laten plooien en je mondkapje is klaar. Alhoewel hij mag corona natuurlijk niet doorlaten, dus hij moet getest worden. Dat doe je door er doorheen te blazen. Kan je een kaars uitblazen? Dan moet er nog een extra laagje stof bij en dan test je net zolang totdat je de kaars niet meer uit kunt blazen. Mijn dochter heeft inmiddels al een lapje stof uitgezocht dus ik ga er voor haar een naaien.

Geen vreemden in mijn auto
Mijn auto staat al sinds het begin van de corona stil. Zo snel zal ik hem niet nodig hebben en samen met iemand in de auto zitten, zal ook niet snel gebeuren. Ik ben alleen en je mag nu geen vreemden in je auto hebben, dan kan je een boete krijgen. Op termijn zal dat vast weer mogen, dus ik maak ook een paar mondkapjes voor nood voor in de auto. Moet ik dan een keer weg met iemand, dan heb ik ze.

Mooie dingen door corona
Al een tijdje ging ik goed om met iemand van net buiten mijn dorp. Op zondagmiddag ging ik vaak even naar haar toe. Sinds kort woont ze bij mij in het complex. Vorig jaar is ze aan haar darmen geopereerd en daar komt bij dat ze suikerpatiënt is. Voor haar ben ik nu mantelzorger. Iedere dag rond een uur of vijf ga ik naar haar toe en maak ik even een praatje. Gisteren had ik haar niets te vertellen, dus ging ik niet. Na het eten, rond zeven uur ging de deurbel en stond ze op de stoep en vertelde meteen dat ik niet was geweest. In het vervolg ga ik weer iedere avond, ook als ik denk dat ik niets te vertellen heb. Inmiddels heeft ze ook een stapel stofjes gebracht waarvan ik mondkapjes mag maken.

Op het platteland in Drenthe
Na het overlijden van mijn tweede man heb ik ons huis in Ten Boer in Groningen verkocht en ben naar Koekange in Drenthe verhuisd. Ik wilde graag in het midden van het land, dichterbij de kinderen wonen. Een van mijn dochters woont praktisch naast mij. Dat is fijn. Zij kijkt veel naar mij om. Soms vraagt ze of ik nog even wil wandelen of fietsen. Op Moederdag heb ik bij hen naar de kerkdienst gekeken en een taartje gegeten.

Koekange is klein. Tot nu toe heeft niemand corona gehad, maar in het nabijgelegen dorp Berghuizen is recent iemand aan corona overleden. Vermoedelijk heeft hij het op de terugreis vanuit Zambia corona opgelopen. Hij was ook voorzitter van de kerkenraad, dus ze missen heel wat in hem.

Mondkapjes voor de kleinkinderen
Op 1 juni gaan de jongens van mijn dochter weer naar school. Ze moeten met de bus en trein en dan moet je een mondkapje op. Ik ben nu voor hen dus ook mondkapjes aan het naaien. Maar ik moet niet aan iedereen gaan vertellen dat ik ze naai, anders ben ik er aldoor mee bezig. En ik maak liever een puzzel, dan dat ik mondkapjes moet naaien.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Vanuit Hong Kong via Curaçao naar Nederland
42 jaar oud was ik toen ik samen met mijn vrouw vanuit Hong Kong verhuisde naar Curaçao om als kok in een restaurant te gaan werken. Mijn vrouw en ik verhuisden puur voor het geld. We werkten hard en het verdiende geld was voor de kinderen, zodat zij in Hong Kong naar school konden gaan. Mijn vrouw is op een gegeven moment teruggegaan naar Hong Kong en ik vertrok naar Nederland. Sinds een jaar woont mijn vrouw gelukkig ook in Nederland. Samen met haar train ik nu elke dag Nederlands. We willen de taal graag goed leren spreken, maar dat is moeilijk.

Met onze familie in Hong Kong gaat het gelukkig goed. Dat is een geruststelling.

Boodschapjes voor ouderen
Sinds ik in Nederland woon, bekommer ik me over zes Chinese ouderen. Regelmatig bel ik ze met de vraag hoe het gaat en of ik misschien iets voor hen kan doen. Ze vertellen dan regelmatig dat ze graag zouden willen dat hun kinderen iets vaker komen, dat ze meer voor hen moeten doen, een boodschapje bijvoorbeeld of een keer mee gaan naar de dokter. Dat is lastig. De wereld waarin ze zijn opgegroeid is zo anders dan de wereld waarin hun kinderen nu leven. Afspraken in het ziekenhuis gaan nu niet door en dan zeggen ze dat ze al zo lang moeten wachten en niet weten wat er gebeurt. Dat is lastig. Gelukkig kan ik ze vaak blij maken met mijn hulp. Als ik naar de markt ga, vraag ik ze of ze iets nodig hebben en breng dat bij ze.

Corona komt uit China
Er wordt van alles gezegd over corona, maar ik weet zeker dat het uit het China komt en het via Amerika in Nederland terecht is gekomen. In China is inmiddels alles onder controle, maar in Amerika nog niet. Hiervoor hadden we SARS. Sommigen zeggen dat het uit China komt, maar het komt over op de wereld voor. Dus het is: misschien, misschien, misschien …

Wij zijn blij dat we in Nederland zijn. Hier is het veilig. Nederland is een wereldparadijs. Ik hou van de Nederlandse vrijheid en veiligheid. En voor wat betreft het virus: Ik hoop dat het de wereld verlaat en nooit meer terugkomt!