Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dagelijks leven

Het leven hier in LA ziet er compleet anders uit dan een paar weken geleden. In het altijd zo chaotische LA is het rustig. Ik heb het geluk dat ik op een mobile park woon, waardoor ik alles binnen handbereik heb. Normaal gesproken kwam ik ook al niet heel veel buiten het park, dus in die zin is er niet veel veranderd. Het verschil is dat we nu binnen moeten blijven en ik alleen het park af ga voor het doen van boodschappen. Ben dan wel zo slim om in een keer boodschappen voor twee weken te halen. Gepaste afstand tot anderen en je handen bij je houden, is iets waar we allemaal nog een beetje aan moeten wennen. De hug behoort tot het verleden. Laatst raakte ik per ongeluk een wat vieze tafel aan. Ik heb meteen mijn handen ontsmet met hygiënische doekjes die sinds corona een vaste plek in mijn handtas hebben gekregen. Mijn dochter werkt bij warenhuis JC Penny en is haar baan al kwijtgeraakt. Als de winkel de crisis overleeft, mag ze misschien weer komen werken. Voor nu hopen we dat er snel geld komt vanuit de overheid.

Gezondheid

Zeker in deze tijd probeer ik zo gezond mogelijk te leven. Dat is best moeilijk, ik zit veel en dan krijg je automatisch zin in lekkere dingen. Nu de gym is gesloten, ben ik begonnen met aerobics via YouTube. Het is geweldig dat dat kan en zo ben ik toch in beweging. Het leven is nu wel wat eenzamer geworden, maar ik heb niet het gevoel eenzaam te zijn. Mijn twee snoepjes van kleinkinderen mis ik enorm. We zien elkaar nog wel, ze komen langs en op afstand knuffelen we elkaar door het geven van handkusjes. Het is vreemd, maar het lijkt alsof de kinderen het snappen. Wat ik ook wel een beetje mis is mijn o zo belangrijke dagelijkse katjesdrop en hagelslag. Ik koop het altijd online bij een Nederlandse winkel in Michigan, maar die is door alle toestanden gesloten. Elke dag hagelslag op brood zit er helaas niet meer in. In mijn hart en smaak ben en blijf ik toch een Nederlandse.

Angst

Bezorgd ben ik wel. Corona is een onzichtbaar monster, het enige dat je kunt doen is goed opletten. De onzekere factor is tijd. Hoe lang gaat dit duren, een maand? Een paar maanden of misschien wel een jaar? Onze gouverneur heeft Californië al vroeg op slot gedaan. Daar ben ik blij om. De kinderen gaan niet meer naar school, krijgen thuis les en naar verwachting starten zij pas weer in september. Deze week kregen we de oproep om niet meer de straat op te gaan zonder mondkapje, maar deze zijn nergens meer te vinden. Dus kregen we er het advies bij om ze zelf thuis te naaien, dat ga ik nu proberen. Gelukkig lijkt het er op dat Trump de situatie iets serieuzer gaat nemen. Wat mij momenteel enorm stoort is dat hij totaal geen empathie toont naar zieke mensen of nabestaanden. Er overlijden zoveel mensen aan de gevolgen van corona en alles wat we van hem horen is hoe geweldig iedereen het doet. En dan roepen zijn mensen ook steeds: ‘Thanks for your great leadership’.

Positief

Positief aan de hele situatie is dat mensen onderling veel meer naar elkaar omkijken. We doneren massaal geld voor lokale ziekenhuizen, zodat zij beschermingsmiddelen voor hun personeel kunnen kopen en voor kinderen in nood. Vooral voor de kinderen is dat hard nodig. Velen hebben het thuis niet breed en leven op de lunch die ze op school krijgen. Met dit geld wordt ervoor gezorgd dat er ook thuis een goede maaltijd wordt gegeten. Er gaat ook veel geld naar laptops, zodat kinderen het thuisonderwijs kunnen volgen. Corona brengt ons op deze manier samen. Alles heeft een bedoeling of zoals ik altijd zeg ‘Unity of purpose’: we moeten het samen doen!

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dagelijks leven
Ik werk me het schompes, want ik ben bezig met een boek. Ik heb een AOW pensioen en een inkomen van mijn wekelijkse column in het AD. Als ik zuinig ben kan ik daar net van rondkomen. Mijn werk stagneert ook, want mijn drie geplande lezingen zijn afgezegd. Maar ik schrijf gewoon door, want wie schrijft die blijft.

Afgelopen week belde er iemand van de Theater De Vest in Alkmaar waar ik een lezing zou hebben, met de vraag of ik mijn column van 18 maart op beeld wilde voorlezen en dan op 28 maart worden uitgezonden op RTV Noord-Holland. Natuurlijk! Ik zie het ook om mij heen dat mensen in de culturele sector geen werk meer hebben. Morgen wordt er bij ons in het hofje gemusiceerd. Dat doen ze allemaal pro deo. Het is op dit ogenblik verschrikkelijk, een enkeling heeft maar een buffer.

Crisis
Ze zeggen dat dit de grootste crisis sinds 2008 wordt of nog erger. Ik denk dan: Maar op een gegeven moment is het toch over, dan kan iedereen die niet werkt weer aan de slag. De boekwinkels zijn zelfs dicht. Dat vind ik heel erg, want je denkt een hoop mensen zonder werk die zullen misschien een boek lezen, maar als zelfs de bibliotheken gesloten zijn, waar moet je die boeken dan halen?

Positieve dingen
Ik vind juist door corona die stupide mensen die zeggen: ‘Mij treft het niet’, niet gezond. Dat ze dat zeggen, zegt ook iets over de mentale gezondheidstoestand van het land. Want vroeger was je doodsbenauwd voor de Q-koorts of Spaanse griep. En nu kijk je verbijstert naar al die jongeren die geen afstand houden en dat schaamteloze gehamster. Dat maakt dat je je machteloos voelt. Je voelt je als oudere vaak niet serieus genomen.

Maar door Corona is er ook een warme soort van empathische golfstroom losgebarsten. Er wordt hier in het hofje waar ik woon goed gezorgd en naar elkaar omgekeken. Ze maken nu extra maaltijden en dan komt de huismeester, met mondkapje voor, met de soepkar langs en de dochter van een bewoner heeft ons allemaal op taartjes getrakteerd.

Bang
Ik ben niet bang, maar ik wil het ook niet krijgen. Ik weet wat ik moet doen. Binnen blijven, handen wassen en mij onthouden van het gezelligheidsleven, want het is hartstikke gevaarlijk. Ze weten nog steeds maar weinig over corona. We niet waar het echt vandaan komt, weten niets van de incubatietijd en hoe lang je besmettelijk blijft. Iedereen die dat onderschat of ontkent is gek. Ik kijk altijd naar Van Dissel van het RIVM. Hij geeft voor mij de helderste uitleg, een soort betrouwbare nieuwstoeter. Ik neem hem serieus.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dagelijks leven
Normaal bridge ik twee, drie keer per week, maar dat is nu even stilgezet. En ik kan nu ook niet een vriendin bezoeken. Dat is in verband met mijn leeftijd niet geschikt. Ze hebben aangeraden dat ik zoveel mogelijk thuis moet blijven, dus dat doe ik. Mijn appartement is heerlijk en ik zit graag in de zon op mijn terras of voor het open raam. Ik lees een boek en kijk tv. De toestanden rondom corona volg ik op de voet, het is allemaal heel interessant wat er gebeurt. Verder doe ik een boodschap en dat is het. Maar nu is het bij onze Albert Heijn zo dat ze dat liever niet hebben. Dat was een hele akelige situatie. Kijk ze vragen mijn leeftijd niet, maar ze zijn zo moeilijk en onnozel met ouderen en boodschappen. Er was zelfs een jongeman die met een of andere lap de karretjes zat te bewerken. Dus ik heb snel mijn boodschappen gepakt en ben naar huis gegaan. Ze nemen het allemaal serieus en als leek kan je niet overzien of dat ook echt zo moet.

Winkeluurtje
Dat winkeluurtje van 7 tot 8 vond ik vrij lachwekkend. Ik was van plan om te gaan, maar ik werd om 8.15 uur wakker en toen was het weer over. Ik vind het een beetje flauwekul. Als je je verstand gebruikt kun je best even een boodschapje halen.

Angst
Mijn soortgenoten kom ik nu niet tegen. Ze zijn allemaal schijtbenauwd. Ik niet, maar ik ga ook niet dicht op de mensen staan. In mijn appartementencomplex kom ik ook geen mensen tegen. Bang dat ik ook besmet raak, ben ik helemaal niet. Als je ziek wordt kan dat heel beroerd zijn, nou dat zien we dan wel weer. Wat dat betreft ben ik heel makkelijk. Ik kan me er echt niet over opwinden. Zo hysterisch als de mensen doen, kijk eerst maar eens of je ziek wordt. En als je ziek wordt, zie je wel weer. Het is toch geen leven om voortdurend bang te zijn? Ik ben voorzichtig. Maar het is wel goed. En er zijn mensen die heel benauwd zijn. Niet dit, niet dat. Ik stoor me aan het overdreven gedoe. Ik heb een goede vriendin en die is zo hysterisch en dan denk ik: ‘Hou toch op’. En ze zegt: ‘Doe jij wel dit en wel dat?’. Misschien ben ik wel te gemakkelijk, dat kan best.

Tips
Uitkijken, uitkijken, voorzichtig zijn en afstand houden, laat vriendinnenclubjes maar even zitten en neem een voorraadje eten in huis. Dan hoef je ook niet elke dag de deur uit.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dagelijks leven
Het is een gekke gewaarwording dat ik 70 ben en tot de risicogroep behoor, terwijl ik een goede gezondheid heb en me dus in die zin veilig voel. De afgelopen week ben ik thuisgebleven. Mijn man doet de boodschappen, maar dan wel als de winkel is uitgestorven. Dat ik nu mijn normale sociale dingen van line dance, schilderles en de twee koren waar ik op zit niet kan bezoeken, vind ik op zich wel jammer, maar aan de andere kant kan ik me ook heel goed alleen vermaken met het lezen van een boek, haken en de iPad. Ik kom zelfs nog niet toe aan dingen waar ik anders ook nooit aan toe kwam. Ik ben dus nog niet begonnen met opruimen en het schoonmaken van het huis. Maar wie weet komt dat nog. 1 juni is nog een eind weg. Het is eigenlijk nog wel moeilijk je daar een voorstelling van te maken. In die zin vind ik het niet heel erg dat we thuis moeten blijven. Wat ik wel jammer vind is dat we niet naar onze kleinzoon in Amsterdam kunnen. Gelukkig hebben we Facetime.

Politiek en communicatie
De nieuwe maatregelen die vandaag zijn aangekondigd, voelden als een tegenspraak. Enerzijds Rutte die zegt dat je een ommetje mag maken en daarna Grapperhaus zegt: ‘Blijf alsjeblieft allemaal binnen en ga alleen naar buiten als het echt noodzakelijk is.’ En dan al die berichten die je hoort op radio en TV roepen bij mij ook angst op en nu denk ik: Moet ik nu blijven luisteren? Daar ben ik nog niet uit.

Veiligheid
In ons eigen huis voel ik me eigenlijk best veilig. Dat komt omdat we een groot huis hebben, met een grote tuin eromheen en met weinig mensen in de directe buurt. Dat voelt alsof je op een veilig eiland zit. Daarbij komt dat we in een klein dorp in Zuid Limburg wonen, waar het altijd al rustig is. Het kleine stukje straat waar ik vanuit huis naar kan kijken is helemaal leeg. Het gekke is dat je zelf het gevoel krijgt dat je niet naar buiten mag. Er is een soort drempel van: Kan ik wel naar buiten gaan om te wandelen? Gisteren heb ik een rondje om de kerk gelopen en ik zag twee, misschien drie mensen lopen, dat is uitzonderlijk weinig. Buiten lopen voelt als een overtreding, maar dat is het niet.

Waarom
Twee weken geleden was ik nog in Oostenrijk, op de terugweg dacht ik: ‘Zou de mens denken dat de wereld maakbaar is en gaat corona nu leiden tot ander gedrag? Minder materialistisch en meer sociaal? En wordt er misschien van bovenaf ingegrepen in deze samenleving?’ Misschien filosofisch, we zullen het zien.

Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dagelijks leven
Samen met mijn vrouw ben ik thuis, zo veel als mogelijk binnen. Ik heb het geluk dat ik een verzamelaar ben en zo heb ik ook allemaal DVD’s van de Life Aid concerten verzameld. Afgelopen week heb ik ze allemaal bekeken. Prachtig! Tegelijkertijd bedenk je je, als je naar de opnames kijkt: ‘Daar staan gewoon duizenden mensen bij elkaar, dat kan nu niet meer.’ Dan pas besef je wat zich nu allemaal afspeelt. Gelukkig heb ik mijn vrouw, hebben we een dak boven ons hoofd en is het warm. Het kan allemaal zoveel erger. Maar de situatie is momenteel elke dag hetzelfde: Je kan niet meer weg. Met pijn in mijn hart heb ik afgelopen week de kapper afgezegd. Al 20 jaar kom ik bij hem, maar ik durfde het niet aan. Ondanks dat hij alle veiligheidsmaatregelen neemt, zit hij toch gewoon 75 centimeter bij mij vandaan.

Contacten
We zijn geïsoleerd, hebben geen fysieke sociale contacten, maar we kunt nog wel via de moderne communicatiekanalen elkaar bereiken. Mijn kleindochter stuurde afgelopen week: ‘Hoe is het opa en oma? Als er iets is, laten jullie het dan weten?’ Daar word je dan wel even stil van.

En ik ben ook nog stadsdeelvoorzitter Segbroek voor Groep de Mos / Hart voor Den Haag, daartegen moet ik ook zeggen dat ik voorlopig niet op pad ga. Het merendeel begrijpt dat je nu geen contact wilt.

Groepswonen
We wonen in de woonvorm ‘groepswonen’, maar daar merk je nu weinig van. Normaal gesproken drinken we eens per week samen koffie en hebben we een keer per drie weken een borreluur. Dat kan niet meer doorgaan. Natuurlijk kregen we de vraag: ‘Maar deze keer kan toch nog wel doorgaan?’ Dan moet je resoluut zijn en zeggen: ‘Nee, we zijn allemaal tussen de 60 en 80, we moeten oppassen’.

Saamhorigheid
Het is vervelend om te zeggen, ze zeggen dat er saamhorigheid is, maar kijk eens wat er allemaal wordt gehamsterd. Ze grijpen alles voor elkaars neus vandaan, in de oorlog gebeurde dat ook. Het grote verschil is alleen dat men er toen soms wel 100 km voor moest fietsen.

Angst
Ik ben 80 en diabeet en ik reken dan maar zo dat ik de eerste ben die aan de beurt is. De angst die ik heb is dan toch dat de arts zegt: ‘U kunt niet meer worden opgenomen’. Daar heb ik het moeilijk mee. Zijn vrouw voegt hieraan toe: ‘Dat het slachtoffers gaat kosten, dat is zeker, maar ik heb dan liever oudere dan jonge mensen. Als ik een bed bezet houdt en er is een jonge man die ook een bed nodig heeft, dan sta ik hem af. Het kan allemaal nog veel erger. Tel je zegeningen!’