Mijn zoon vraagt: “Pa, er komt een Maori uit Nieuw-Zeeland mijn hoofd tatoeëren, zou je erbij aanwezig willen zijn?” Vlak voor hij getatoeëerd werd, had hij een verrassing voor mij … Daar stond ik dan. Ik dacht: wat moet ik nou? Maar het was een ‘gift’ van mijn zoon vanuit zijn hart, dus ik zei: “Nou toe maar.” Het is een gebruik bij de Maori’s. Mijn zoon Alex heeft het afgemaakt. Ongeveer tien jaar later heb ik tatoeages op traditioneel Molukse wijze laten zetten, met handtapping. Daarbij wordt met een houten stok met ijzeren bitjes de inkt in je huid getikt. Ik ben in Nederland geboren, in kamp Vught. Iedereen denkt of zoekt vaak: wie ben ik en wat zijn mijn roots. Dit is dan mijn gevoel van herkenning, warmte en vertrouwdheid. Dit zijn tatoeages van mijn voorouders, die in de tijd van het animisme werden gebruikt voordat het verboden werd door andere geloven, zoals de Islam en het Christendom. Dit zijn mijn roots.

Opa Hooligan, zo noemen mijn vrienden van ADO mij. ADO, dat is mijn leven. Zelfs mijn onderbroeken zijn groen en geel. Mijn eerste tattoos waren de drie stippen op mijn hand, gezet met een stopnaald en Oost-Indische inkt in ‘het hotel’. Betekenis: geloof, hoop en liefde. Of: een hekel aan de politie! Mijn andere tattoos zijn allemaal voor mijn grote liefde: ADO Den Haag. Op Vaderdag hadden mijn kinderen thuis een tattoo-artist uitgenodigd die de ADO-ooievaar op mijn arm zette. Gezegend en happy. Dat gevoel krijg ik ervan. Ik ga zo vaak mogelijk naar wedstrijden, maar zodra er iets in het stadion gebeurt, krijg ik de kriebels! Dan voel ik woeste drang om in de hekken te klimmen. Maar de jonkies houden me tegen. “Blijf maar zitten ouwe, dat regelen wij wel.” Dat doet me wel wat. Zoals die gasten met me omgaan, daar moet ik wel even een traantje van wegpinken.

Ik honkbalde in Haarlem. In 1967 trainde ik het damessoftbalteam, waarin Olga speelde. Vanaf het begin spraken we met elkaar af. Zo werden we dus ook verliefd. In 1969 verloofden wij ons en twee jaar later trouwden we. Samen hebben we twee dochters gekregen: Brigit en Pascale. Helaas is onze jongste dochter veel te vroeg overleden. Ze is maar 26 jaar geworden. Olga en ik waren vijftig jaar samen. Toen werd ze ziek. Ze is zes weken ziek geweest voor ze overleed. Een kennis van mij tatoeëert. Nu had ik daar helemaal niks mee. Ik ben ook absoluut geen tattoo-type. Toch heb ik foto’s van mijn vrouw en dochter laten tatoeëren. Het portret van mijn vrouw stamt uit de tijd dat ze op 33-jarige leeftijd coach was in Canada. Het portret van mijn dochter is gemaakt op 22-jarige leeftijd. En nu ervaar ik dat de herinnering mij een goed gevoel geeft.

Mijn zoon tatoeëert. Hij was al een tijdje bezig toen ik dacht: ik wil er eigenlijk ook wel een. Maar alleen van hem en dan mag hij zelf het ontwerp maken. Hij weet dat ik erg van rozen houd. Zo maakte hij er een met drie blaadjes. Dat zijn de drie kinderen die ik heb. De twee doornen symboliseren de huwelijken die zijn misgegaan. De roos staat voor mijn derde huwelijk met Frans. Ik kwam uit de sauna om te gaan douchen. Toen stond er een man, die zei: “Mevrouw, wat heeft u een mooie roos op uw rug.” Dat vond ik heel erg leuk. Want als je mij van voren ziet, dan zie je niks. Van ons gezin was ik een van de laatsten. Het heeft wel twee uur geduurd. Mijn zoon heeft alles in een keer gedaan, met korte pauzes tussendoor. Hij zei: “Je hebt een heel dunne huid en dat maakt dat het zo pijnlijk is …”

Vroeger was ik tegen tatoeages. Op een avond stond er een man voor de deur die ik nog niet zo lang kende. Hij liet me vol trots de eerste letter van mijn naam zien, die hij op zijn arm had gezet. Ik lachte hem hartelijk uit. Toch maakte het iets in mij wakker en zie daar, ik deed hetzelfde op mijn rug. Maar de liefde ging voorbij. Toen heb ik in Thailand een doolhof over die letter laten zetten, want in een doolhof zoek je je weg in het leven. Zo is door die tattoo met heel veel gangetjes die korte liefdesletter verdwenen. Na een periode waarin alles in mijn leven verkeerd liep (man ging ervandoor, mijn hond en poes gingen dood, mijn winkel liep niet meer, ik moest mijn huis verkopen), werd ik ernstig depressief. Maar ik ben er sterker dan ooit uitgekomen. Ik liet op mijn hand een zonnetje zetten. Dat is het symbool voor de afsluiting van een zwarte periode in mijn leven. Het herinnert me dat de zon uiteindelijk altijd weer gaat schijnen.

Op de Hogeschool Den Bosch, waar ik docent was, sprak ik met een groep van vijftien studenten over lichaamsversiering. Tja, en toen kwam de vraag: “Jack, heb jij een tattoo?” Ik zei: “Nee, er was voor mij nog steeds geen reden geweest om er een te nemen.” Bij de diploma-uitreiking stond ik op het podium met al die leerlingen en ouders voor me. Toen werd ik bedankt door de leerlingen. Niet met een bos bloemen of een fl es wijn, nee, ik kreeg een bon voor een tattoo! Ze zeiden: “Jack, nu kan jij een tattoo laten zetten, je hebt er alle reden voor. Dan kan je je leven lang herinneren wat jij voor ons betekend hebt!” En daar sta je dan, zo trots als een pauw. Er is toch niets mooiers dan dat je dat terugkrijgt van je studenten? Ik denk dat ik de enige docent ben die van zijn studenten een tattoo heeft gekregen.

Mijn zoon wilde geen trouwring, maar in plaats daarvan liet hij het Ohm-teken op zijn vinger zetten. Mijn man en ik vonden dat zo mooi, dat wij besloten dit ook te laten doen. Mijn allereerste tatoeage was het Ohm-teken. Die hebben we samen gedaan in december 2000. En deze heeft mijn zoon gezet. Eigenlijk hoort er nog een lettertje bij, maar het deed zo gruwelijk zeer. Toch heb ik mazzel want de laatste ‘n’ is van mijn kleinzoon en mijn kleindochters naam begint ook met een ‘n’. Die op mijn enkel vind ik wel mooi. Soms denk ik nog wel eens: wauw … Maar ik gebruik nu bloedverdunners, dus ik durf niet meer. Als ik lef had gehad, had ik ’m op mijn 40ste al op m’n arm laten zetten.

Toen we bij de tattoo-man waren, dorstte mijn schoonzoon niet. Hij zei: “Als jij eerst gaat, dan doe ik het ook.” Ik was helemaal niet van plan om me te laten tatoeëren. Het was dat mijn schoonzoon zei: “Ga jij eerst,” en ik zei: “Ja joh zeikerd, ik ga wel!” Ik heb vroeger gevaren. Ik was aan boord niet helemaal nuchter meer en die gasten onder elkaar gingen dan tatoeëren. Mijn broer had de naam van zijn vrouw erop staan, dus ik natuurlijk ook. Stoer doen, weet je wel. De naam van mijn eerste vrouw staat er nu nog. Ik probeerde hem weg te krijgen met een heet mes. Lukte niet. Daarna heb ik hem met Oost-Indische inkt geprobeerd weg te prikken, daarom is hij nu wazig. De twee namen die ik heb zijn van mijn kleinkinderen. Die koester ik. Maar ik wil geen dolken en dingen. Mensen die hun lichaam versieren met allerlei slangen en leeuwenkoppen, dat hoort niet bij een tatoeage.

Mijn vader dacht: die ene dochter van mij, daar moet ik een goede man voor zoeken. En ik wil ook de trouwpartij meemaken! Hij vond die man, met wie ik op mijn veertiende jaar trouwde. Na ons huwelijk bleef ik een week bij mijn schoonmoeder, daarna kwam ik weer thuis. In die tijd was het de gewoonte dat je van je moeder of je schoonmoeder tattoos kreeg. Dat heette een nahuwelijkscadeau. Mijn moeder had ze ook. Waarom ik ze niet van mijn schoonmoeder kreeg, weet ik niet. Misschien wel omdat ze arm was, maar dat was mijn moeder ook. Ik koos voor de tekens van Ohm en Ram en voor bloemetjes. Op mijn linkerhand heb ik ook een bloemetje staan, een idee van mijn moeder. Ze zei: “Maak er ook een op haar andere hand.” Ik heb goede herinneringen aan deze tattoos. Ze zijn een cadeautje van mijn moeder!

Net 19 jaar oud ging ik in dienst bij de Mariniers. Nu zeg ik: was ik na mijn dienstperiode maar in dienst gebleven. Tja, dan was ik al op mijn 56ste met pensioen gegaan. En dat is ook niks. Maar eens een marinier, altijd een marinier. Heel Nederland heeft COM-afdelingen (Contact Oud-Mariniers). Oude maten allemaal, met al die verhalen … Het is gezellig: biertje drinken, hapje erbij. En toch, het aantal leden daalt. We worden steeds ouder en er komen geen nieuwe meer bij. Het korps is in 1665 opgericht door Michiel de Ruyter en Johan de Witt. In 2015 was dat 350 jaar geleden. En inmiddels ben ik ook 75 geworden, dus ik vond het wel leuk om QPO als tatoeage te nemen. Het staat voor Qua patet orbis, zo wijd de wereld strekt. Dat is de wapenspreuk van de Mariniers. Maar eigenlijk houd ik niet van die dingen. Ik ga geen blote vrouwen op mijn arm zetten. Die kan je beter in huis hebben!