Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Ik leef!
Op 3 november 2019 ging ik zoals altijd als ADO thuis speelt naar mijn geliefde clubje. Na een bezoekje aan het supportershome besluit ik voor de wedstrijd nog even bij de fanshop binnen te lopen: ‘wie weet hebben ze nog iets leuks.’ Op het moment dat ik naar buiten loop, zak ik in elkaar en vanaf dat moment weet ik niets meer. Een toevallige voorbijganger zag het, kwam naar mij toe, rolde mij opzij en voelde terwijl ik begon te gorgelen, in mijn nek. Hij is mij gaan reanimeren en ondertussen werden hulptroepen ingeschakeld. Veertien dagen heb ik in het ziekenhuis gelegen. Na een week thuis te zijn geweest moest ik terug om gedotterd te worden. Echt, ik heb mij in lange tijd niet zo goed gevoeld als sinds dat dotteren. Inmiddels ben ik goed en wel hersteld en zitten we thuis: corona.

In het ziekenhuis had ik geen telefoon, dus toen ik thuiskwam zag ik dat ik heel veel berichtjes had gekregen, de tanen sprongen in mijn ogen. Ik heb er een paar gelezen, maar kon het niet, ik heb alles gewist en een verhaaltje op Facebook gezet.De eerste keer dat ik weer naar ADO ging, ging mijn zoon mee. Toen ik aankwam, je kon me wegdragen. Alle mensen die mij gered hebben, waren er en ik heb ze allemaal kunnen bedanken. En op de tribune sloot het groepje waar ik altijd bij zit mij in, niemand mocht bij mij komen. Ik kreeg een knuffel en toen ging een paar duizend man zingen: ‘Opa Hooligan!!!!’ Dat kan je jezelf toch niet voorstellen? Het was niet te geloven en nog steeds krijg ik lieve reacties over dat ik er nog ben. Zelfs Ajax-supporters wenste mij sterkte. Ik heb niets met ze, maar heb daar wel respect voor.

Geen publiek, geen voetbal
Mijn grote liefde ADO mis ik. Laatst werd ik gebeld door een van die gasten. Ze gingen een spandoek bij het ziekenhuis ophangen met de tekst: ‘Haagse Helde, trots op jullie die voor ons zorgen’ of ik ook kwam. Daar wilde ik bij zijn. Het was schitterend, ik heb daar echt respect voor.

Voetbal ligt stil, het is niet anders, gezondheid gaat voor. Het voorstel dat ze hadden om te voetballen zonder publiek vind ik klinkklare onzin, daar kon ik met mijn pet even niet bij. Op het veld lopen 22 spelers plus grens- en scheidsrechters en als ze dan gaan voetballen maken een sliding of pakken de bal van elkaar af, ja dan ben je toch geen 1,5 meter bij elkaar vandaan? En wat denk je als iemand een doelpunt maakt en ze gaan dat vieren. Ik denk dan: ‘Geen publiek, geen voetbal!’

Hulp van ADO-gasten
Die ADO-supporters, daar heb ik zoveel respect voor. Ik heb ook nu veel contact met die gasten. Die vragen dan of ik het red en zeggen: ‘Als je het niet redt, dan bel je maar.’ Dat is niet te geloven. En zelfs supporters van FC Brugge zeggen dat. Ik laat natuurlijk geen mensen uit België komen, maar het idee, het gebaar, zo mooi.

De boodschappen worden voor ons gedaan. Een ADO-kennis die bij de Jumbo werkt, komt speciaal vanuit Den Haag naar Delft gereden om boodschappen bij ons brengen. Af en toe vergeet ik iets, dan ga ik zelf naar de winkel. Gelukkig werkt bij onze Jumbo ook een ADO-kennis van me. Die geef ik dan een appie met wat ik nodig heb. Dat is luxe joh. Als ik er dan naartoe ga, staat alles al klaar. Ik hoef alleen nog af te rekenen en weg ben ik.

Emotioneel
Deze coronatijd is niet anders, dus ik houd mezelf bezig. Ik fiets elke dag en doe mijn loopje. Verder laat het allemaal op mij afkomen. Ben nu bezig met het nalopen van mijn visspullen. Kijk mijn filmpies en voetbalwedstrijden. Wat ik echt het ergste vind, is dat ik mijn kinderen en kleinkinderen zo mis. Daar heb ik het moeilijk mee. Dat doet zo’n zeer. Ik heb leuke berichtjes gehad en speciale paaskaartjes. Dat doet wel wat me je, het beurt je weer op. Ik ben ook blij dat ik kan videobellen. Zo zie je ze toch, maar je kan ze niet aanraken. Vorige week belde ik met mijn kleindochter. Zet ze haar handje op het display. Toen kon me echt weggooien, tranen.

Bang voor corona ben ik niet, maar denk er wel eens aan. Het gaat vast nog wel even duren. Ik wacht het einde rustig af. Gelukkig voel ik me nu kiplekker!