Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dichtbij mijn kleinkinderen wonen. Dat was wat ik na het overlijden van mijn man wilde en ik verruilde mijn mooie vrijstaande, door mijn man eigenhandig gerenoveerde huis in Zwoelen (Gld), voor een appartement in Den Haag. Nauwelijks was ik gesetteld toen twee van mijn kleinkinderen mij meedeelden te verhuizen naar Noorwegen. Inmiddels woonden door omstandigheden mijn zoon en schoondochter bij mij in huis.

Ingeburgerd
In de twaalf jaar dat ik in Den Haag heb gewoond, heb ik me goed ingeburgerd. Deed aan van alles mee. Was lid van de Vereniging voor Plattelandsvrouwen, was als simulatiedocent verbonden aan de Haagse Hogeschool, bezocht undercover zorgorganisaties en beoordeelde hen op voeding en gastvrijheid. En ik was lid van een wandelclub, ging naar Engelse les, had een groot netwerk opgebouwd bij de kerk, en ben een paar jaar lang langs lagere en middelbare scholen getrokken om de kinderen mijn levensverhaal te vertellen. Ik vond het allemaal even fantastisch.

Oude bomen moet je niet verplaatsen
Helaas werd ik ziek: meningokokken. Mijn zoon en schoondochter betrokken hun eigen woning weer en daar zat ik, alleen in mijn appartement dat eigenlijk te groot voor mij was. Mijn dochter uit Amersfoort had de oplossing: ‘Mam! Kom bij ons wonen, ons huis is groot genoeg.’ En zo komt het dat deze oude boom op haar 82^ste verhuisde naar Amersfoort. Inmiddels heb ik mijn draai hier gevonden.

‘Oude bomen moet je niet verplaatsen’ zeggen ze, maar als je er zelf achter staat is het een goede stap. Bovendien doe je dan precies dat wat Rutte zo graag wil: ‘bij je kinderen wonen’ en nu ook met corona luister ik naar hem. Haha!

Wat als er nu iets gebeurt?
Eigenlijk ben ik net op tijd uit Den Haag weggegaan. Als ik mijn flat uitliep kwam ik vaak mensen tegen in het trappenhuis en de lift. Nu zit ik aan de buitenkant van Amersfoort en kan hier een rondje buiten lopen zonder dat ik mensen tegenkom. Mijn dochter is net als ik gek op lezen, ze heeft een grote bibliotheek. Quarantaine was nog niet begonnen of ik kreeg de eerste tien boeken al mee naar boven en laatst kreeg ik er ook weer twintig. Gelukkig hebben we dezelfde smaak. Inmiddels beeldbel ik met de kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Dat is leuk.

Tot afgelopen week had ik nog geen zieken in mijn omgeving, maar toen ging de telefoon. Mijn schoonzus is gevallen en is ook benauwd. Toen ik dat hoorde, wilde ik naar haar toe. Dat dat niet kan, maakt mij emotioneel en het breekt mij op. Natuurlijk heb ik wel eens gedacht: wat als er iets gebeurt? Hoe gaat dat dan? Maar nu het is gebeurd, is het een klap op mijn kop.

Ze zwaaien altijd terug
Komende week zou ik met mijn Engelse club een weekje naar Engeland gaan en in juni heb ik nog een cruise gepland staan. Gaat dat niet door, dan is dat jammer, maar erg is het niet. Kijk, ik heb nog veel leuke dingen, er zullen veel mensen zijn die de deur niet uitgaan. Vlakbij staat een bejaardenflat. Altijd als ik langsloop zwaai ik naar de mensen, ze zwaaien altijd terug.

Krijg ik corona, dan ben ik er geweest. Ik ben 83, heb een goed leven gehad. Een hele lieve man gehad, vier prachtige kinderen op de wereld gezet, schoonzoon en -dochters gekregen, kleinkinderen en nu zelfs, en daar had ik nooit over nagedacht, twee achterkleinkinderen. Ik heb het goed!