Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Thuis in Nederland
Mijn broer in Marokko is ziek. Toen corona uitbrak was ik net een paar weken bij hem. Het nieuws over de lockdown bereikte mij heel snel. Mijn zoon heeft direct een vlucht terug naar huis geregeld. Met het ticket op zak kon ik gelukkig met een buurman die terug naar Zweden moest in de auto mee naar de luchthaven. Taxi’s en bussen waren niet meer beschikbaar. Daar aangekomen trof ik een grote chaos aan, waarin ook ik een halve dag moest bivakkeren. Maar gelukkig, diezelfde nacht landde ik om twee uur op Schiphol en zag ik mijn zoon. Wat was ik blij.

Nu zitten we al maanden thuis. De eerste zeven weken waren heel stil. We kwamen nergens. Boodschappen werden voor ons verzorgd of heel af en toe ging mijn vrouw naar de supermarkt. Afgelopen week ging ik met de auto met haar mee. Ik bleef in de auto zitten en zag daar tot mijn grote verbazing veel mensen die zich weinig meer van de 1,5 meter aantrokken. Dat kan ik niet begrijpen. We moeten toch voorzichtig zijn met elkaar.

In de auto langs de kinderen en kleinkinderen
De kinderen en kleinkinderen komen regelmatig bij ons langs. Ze blijven voor het raam staan en zo praten we wat met elkaar. Ook ben ik een keer met mijn vrouw in de auto gestapt naar de kinderen toe. De kleinkinderen snapten er niets van: waarom blijven opa en oma in de auto zitten en komen ze niet binnen? Dat doen we dus niet meer.

Aan de ramadan doe ik niet mee, ik ben diabetespatiënt. Het Suikerfeest hebben we wel gevierd. Heel klein, zonder kinderen en kleinkinderen, maar we hadden we allemaal lekkere dingen.

Ik mis het les geven op scholen
Wat ik vooral mis zijn mijn dagelijkse dingen: naar de fitness, bibliotheek en geef ik via stichting De Emigratie Generatie met een groep migranten ouderen les op lagere scholen in Utrecht. Dat is ontzettend leuk. Er zijn veel kinderen die meer aandacht nodig hebben en dat bieden wij. We gaan dan de klaslokalen in en vertellen over ons leven, over vroeger, hoe we naar Nederland zijn gekomen en waarom we zijn gekomen en hoe ons leven eruitziet. We brengen hen wederzijds respect bij, praten met de kinderen en stimuleren hen te leren. Als ik zie dat de kinderen blij zijn, dan word ik daar ook blij van. Deze lessen zijn echt hard nodig.

Ook ben ik actief betrokken in onze wijk bij de buurtvaders. Met zijn drieën gaan we de wijk in en praten met de jongeren. Helaas gaat dat nu ook niet door. Ik heb het gevoel dat het op dit moment wat rustiger op straat is, maar of wij worden gemist op straat weet ik eigenlijk niet. Als alles weer opstart, kom ik daar snel achter.

Als alles voorbij is, ga ik …
Doordat ik veel weg ben, kijk ik maar weinig tv. Ik volg het nieuws, vooral onze lokale nieuwszender zodat ik goed op de hoogte ben wat er om mij heen gebeurt. Natuurlijk hoop ik dat corona snel verdwijnt, maar ik weet het niet. Eerst een vaccin of medicijn. Door mijn diabetes zal ik moeten blijven uitkijken tot het moment dat alles weer als het oude is. En als alles voorbij is, ga ik als gelijk naar de sportschool: bewegen op de apparaten, douchen en even de sauna in. Ik kijk er naar uit!