Portretserie TattooAge: Frans

Toen mijn dochter rond haar achttiende een tattoo ging zetten, zei ik: “Dat is verminking!” Ik was er heel erg op tegen. Ja god, het was niet mijn cultuur. Maar de zoon van mijn tweede vrouw had een tatoeageshop. Hij wilde met mij aan de gang. Het heeft zeker wel drie jaar geduurd voor ik overstag ging, maar langzamerhand kreeg ik toch de kriebels. Mijn eerste tatoeage gaat over Santiago de Compostella. Ooit had ik de illusie nog eens daarheen te wandelen. Dat is dus bij een illusie gebleven. De tweede is het gestileerde wapen van Baskenland, een plek waar ik net op vakantie was geweest. Ik was er hélemaal weg van. De derde is mijn sterrenbeeld, een verjaardagscadeau. Je gaat steeds meer de esthetiek ervan zien. Ik vind het een werkelijke kunstuiting. Voor een vierde ben ik aan het sparen, maar ik heb nog geen idee wat het wordt. Dat laat ik maar over aan mijn schoonzoon. Ik heb blind vertrouwen in hem.