Portretserie TattooAge: Jan

Ik begon op mijn zeventiende met een klein ankertje. En ik kreeg de smaak te pakken. Ik ging naar Amsterdam, naar Tattoo Peter. Die zette een hartje: geloof, hoop en liefde. Ik was er zo trots op. Dat hartje en veel van mijn oude tatoeages verdiende ik met het geld van de spullen die ik opgroef. Ik vond een bordje uit 1700, tegeltjes, muntjes. Ik verkocht ze en zo betaalde ik mijn tatoeages. Maar ik hield niet op. Eerst was er nog een cover-up van een mislukte tattoo, gezet toen we twee dagen dronken waren. Een maand later volgde een papegaai en in hetzelfde jaar ook nog een koe, want mijn moeder noemden ze ‘de koe’. In die tijd hadden we allemaal een bijnaam. De tatoeage leek meer op een stier, maar ach … Ik zei: “Kijk moe, je staat er ook op.” En zo ging ik verder: “Hé Jan, ik heb een engel voor je, vind je het wat?” “Zet er maar op!” Ik heb ook nog de namen van mijn kinderen.