Corona legt de wereld (en ook het werk van GetOud) grotendeels stil. 70-plussers zijn een kwetsbare groep. We vragen hen hoe zij deze tijden beleven.  

Dagelijks leven
Ik werk me het schompes, want ik ben bezig met een boek. Ik heb een AOW pensioen en een inkomen van mijn wekelijkse column in het AD. Als ik zuinig ben kan ik daar net van rondkomen. Mijn werk stagneert ook, want mijn drie geplande lezingen zijn afgezegd. Maar ik schrijf gewoon door, want wie schrijft die blijft.

Afgelopen week belde er iemand van de Theater De Vest in Alkmaar waar ik een lezing zou hebben, met de vraag of ik mijn column van 18 maart op beeld wilde voorlezen en dan op 28 maart worden uitgezonden op RTV Noord-Holland. Natuurlijk! Ik zie het ook om mij heen dat mensen in de culturele sector geen werk meer hebben. Morgen wordt er bij ons in het hofje gemusiceerd. Dat doen ze allemaal pro deo. Het is op dit ogenblik verschrikkelijk, een enkeling heeft maar een buffer.

Crisis
Ze zeggen dat dit de grootste crisis sinds 2008 wordt of nog erger. Ik denk dan: Maar op een gegeven moment is het toch over, dan kan iedereen die niet werkt weer aan de slag. De boekwinkels zijn zelfs dicht. Dat vind ik heel erg, want je denkt een hoop mensen zonder werk die zullen misschien een boek lezen, maar als zelfs de bibliotheken gesloten zijn, waar moet je die boeken dan halen?

Positieve dingen
Ik vind juist door corona die stupide mensen die zeggen: ‘Mij treft het niet’, niet gezond. Dat ze dat zeggen, zegt ook iets over de mentale gezondheidstoestand van het land. Want vroeger was je doodsbenauwd voor de Q-koorts of Spaanse griep. En nu kijk je verbijstert naar al die jongeren die geen afstand houden en dat schaamteloze gehamster. Dat maakt dat je je machteloos voelt. Je voelt je als oudere vaak niet serieus genomen.

Maar door Corona is er ook een warme soort van empathische golfstroom losgebarsten. Er wordt hier in het hofje waar ik woon goed gezorgd en naar elkaar omgekeken. Ze maken nu extra maaltijden en dan komt de huismeester, met mondkapje voor, met de soepkar langs en de dochter van een bewoner heeft ons allemaal op taartjes getrakteerd.

Bang
Ik ben niet bang, maar ik wil het ook niet krijgen. Ik weet wat ik moet doen. Binnen blijven, handen wassen en mij onthouden van het gezelligheidsleven, want het is hartstikke gevaarlijk. Ze weten nog steeds maar weinig over corona. We niet waar het echt vandaan komt, weten niets van de incubatietijd en hoe lang je besmettelijk blijft. Iedereen die dat onderschat of ontkent is gek. Ik kijk altijd naar Van Dissel van het RIVM. Hij geeft voor mij de helderste uitleg, een soort betrouwbare nieuwstoeter. Ik neem hem serieus.